Gdyby rok temu ktoś mi powiedział, że na film o Pokemon będę czekać z wypiekami na twarzy to bym go wyśmiał. Ok, wypieków może nie było, ale wiązałem całkiem mocne nadzieje z “Pokemon: Detektyw Pikachu”.
Różne gatunki kina lubię, lecz mam też kilka takich, które nie są stworzone dla mnie. Są to głównie horrory (choć i to się zmienia), a także komedie romantyczne.
Dwukrotnie już John Wick udowodnił, że lepiej go nie drażnić. W dwa filmy prosty film akcji urósł do rangi zjawiska, a jego trzecia odsłona stała się jednym z najmocniej wyczekiwanych filmów 2019 roku.
W ostatnich latach horrory zdają się przeżywać renesans, głównie za sprawą nowego podejścia do straszenia widza. Kierunek wytycza tutaj głównie Jordan Peele.
Dwóch seansów (i jakiegoś dnia wolnego) potrzebowałem, by móc wreszcie napisać recenzję jednego z najbardziej wyczekiwanych filmów roku – „Avengers Endgame”.
Uniwersum filmowe DC, przez wielu skazane na straty, zaczyna szukać dla siebie nowej drogi, a kolejnym elementem rozwoju serii jest familijny „Shazam!”.
Obecne czasy nie sprzyjają artystom, zaś poezja jest jedną z szybciej zapominanych sztuk. „Przedszkolanka” jest ciekawym manifestem Sary Colangelo przeciwko zapomnieniu poezji.
Do czego to doszło, żebym ja, osoba nielubiąca horrorów, wyczekiwała premiery horroru? Takie rzeczy potrafi tylko Jordan Peele.
Pozostał niespełna miesiąc do „Avengers: Endgame”, który zwieńczy chyba największą, a na pewno najbardziej kasową serię filmów w historii kina.
Co można robić na emeryturze? Wychowywać wnuki, stać w kolejkach na poczcie lub robić filmy. Clint Eastwood, mając 88 lat, wybrał tę ostatnią opcję.
