Nigdy w życiu bym nie zaplanował sobie wakacji w Szwajcarii z jednego powodu – ależ tam drogo! Jednak po tym co tam zobaczyłem… Mam w głowie już powrót do tego cudnego (k)raju.
Niektórzy już widzieli, inni nie, nie wszyscy znają całą historię, więc postanowiłem to w pełni i konkretnie wyjaśnić na blogu. Od kilku dni, po niemal czterech latach zapuszczania włosów mam ich 99% mniej. Na głowie.
W roku 2017 nie wydarzyło się w moim życiu nic rewolucyjnego – nie zmieniłem pracy, trzeci rok mieszkałem w tej samej kawalerce, nie przebiegłem też maratonu. Nie oznacza to jednak, że nic się nie działo.
Dzisiaj będzie nieco inaczej. Nie o filmach, o muzyce czy serialach. Będzie trochę o życiu i trochę o piłce nożnej.
Mam w życiu wiele talentów, przyznam nieskromnie. Czasem mam jednak wrażenie, że przyznano mi je kosztem innych przydatnych umiejętności.
Minęły już dwa miesiące (kiedy?! już?!) od mojego kilkudniowego pobytu w Madrycie i wreszcie zabieram się za swoją serię publikacji z tego wyjazdu. Zaczynam dziś – od kin w stolicy Hiszpanii.
Dzisiaj mija równo dziesięć lat od jednego z najważniejszych dni mojego życia. Mogę go stawiać na równi z dniem, w którym się urodziłem oraz przeprowadziłem do Warszawy.
Przedwczoraj pisałem na Facebooku o Muzeum Emigracji w Gdyni, a dziś czas na kolejną atrakcję tego miasta.
Sam sobie to pytanie zadawałem przez kilka ostatnich tygodni. Bo choć wielkim koneserem sztuki nie jestem, tak mamy tu do czynienia z dwoma wybitnymi postaciami XX wieku zebranymi w jednym miejscu. A Salvador Dali był Katalończykiem.
Za mną czwarta wizyta w Berlinie i zakorzeniła się już w mojej głowie myśl o tym, że Berlin to moja nowa Barcelona. Odkryłem już wystarczająco dużo miejsc, by czuć się w stolicy Niemiec jak u siebie.
