Niedawno opisałem jak doszło do tego, że zostałem freelancerem. Trudniejsze od pozyskania klientów było dla mnie coś innego – przestawienie całego swojego myślenia o tym, że mam własną firmę.
Wydawało się, że filmy o zombie to już relikt przeszłości, moda, która minęła. Tymczasem w kinach pojawiła się druga już w tym roku komediowa odsłona opowieści o żywych trupach.
Każdą historię można spartolić dokumentnie. Czasem posiadanie świetnej obsady i ciekawej opowieści nie jest w stanie uratować pewnych projektów.
Niektóre seriale otrzymują satysfakcjonujące zakończenie. Rzadko, ale jednak. Tak było w przypadku jednego z moich ulubionych – „Breaking Bad”. Jednak twórcy postanowili dać nam dodatkowy epilog.
Ja naprawdę nie chciałem zostać freelancerem. Chciałem spokoju, w ostatnich latach nawet pokonałem pracoholizm i nauczyłem się obijać po pracy i to było super. Ale życie wybrało dla mnie inny scenariusz. I to wcale nie taki zły.
Niemal rok po światowej premierze do Polski trafi film, który cieszył się sporym uznaniem na Festiwalu w Wenecji w 2018 roku.
Jedna z najważniejszych postaci współczesnej popkultury (jego plakat wisi u mnie nad biurkiem), Złoty Lew na festiwalu w Wenecji i niesamowicie wysokie oczekiwania – „Joker” wreszcie trafił do kin.
Od ponad trzech lat rytm mojego życia wyznacza kalendarz. Zapisuję w nim niemal wszystko, co robię. I dzięki niemu doba mi się wydłużyła.
Science fiction to nie tylko filmy o inwazjach obcych czy obcych wyskakujących z klatki piersiowej. Konwencja eksploracji kosmosu czasem może stanowić tło dla eksploracji ludzkości. I taką konwencję obiera film „Ad Astra”.
Każdy z nas ma jakieś swoje życiowe dewizy, mogące się zmieścić w paru słowach. Trzy słowa składające się na powyższy tytuł tekstu to jedno z moich życiowych przesłań. Ale najpierw opowiem wam o pewnym chłopcu.
